word image
Interpretation

Analyse en samenvat­ting Homo Faber - Max Frisch

4.233 Words / ~10 pages sternsternsternsternstern_0.2 Author Dominique P. in Sep. 2017
<
>
Upload File
Genre/category

Interpretation
Literature

University, School

Zernike College, Haren

Grade, Teacher, Year

8, Daniel Smit, year 11

Author / Copyright
Dominique P. ©
Metadata
Format: pdf
Size: 0.18 Mb
Without copy protection
Rating
sternsternsternsternstern_0.2
ID# 67625








Verslag ‘Homo Faber’





Inhoudsopgave









Inleiding

Dit verslag gaat over het boek ‘Homo Faber, ein bericht’ geschreven door Max Frisch. Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp van het boek mij erg intrigeerde. Op de achterkant werd het boek beschreven als een verhaal waarin het wereldbeeld van een man totaal wordt verandert door de liefde. Dit sprak mij erg aan en daarom lijkt het mij erg leuk om te lezen. In dit verslag behandel ik de schrijver van het boek en de samenvatting. Ook behandel ik de literaire aspecten van het boek, zoals vertelverhaal, schrijfstijl, thema, genre etc. Uiteindelijk vertel ik mijn eigen mening over het boek. Deze is over het algemeen positief, het was immers een erg goed verhaal, alleen de schrijfstijl van het boek beviel mij niet altijd. Maar over het algemeen vond ik het een sterk boek.

Gegevens van het boek



Het boek ‘Homo Faber’ is geschreven door Max Frisch en telt 203 bladzijdes. Het boek is in 1957 gepubliceerd door de uitgever Suhrkamp in Frankfurt am Main. Het boek is geschreven in een autobiografische stijl. Max Frisch gebruikte namelijk veel van zijn eigen gebeurtenissen voor het verhaal. Ook waren zijn dagboeken een belangrijke bron voor hem. Zo is het laatste deel van zijn verhaal voor een deel bestaand uit reizen die hij maakte naar Europa, Amerika en Zuid-Amerika.



De auteur; Max Frisch

Max Frisch wordt op 15 mei 1911 geboren in Zurich, Zwitserland. Hij was de zoon van Franz Bruno Frisch en Karolina Bettina Frisch. Hij had een zus en een broer. Zijn passie voor schrijven begon op jonge leeftijd al door te schemeren toen hij op de middelbare school begon met het schrijven van toneelstukken. Deze werden echter nooit opgevoerd. Na de middelbare school begon hij met de studie Duitse literatuur en letterkunde, oftewel Germanistiek, op de universiteit van Zurich. In zijn tweede jaar stopte hij echter met zijn studie door de financiële situatie van zijn familie en zijn ongeloof dat zijn studie hem kon helpen met een carrière as schrijver. Zijn eerste echte contact met journalistiek was in 1931, toen hij een aantal artikelen schreef voor de krant Neue Zürcher Zeitung (NZZ). In 1932 maakte hij hierin carrière door de plotselinge dood van zijn vader dit jaar, zodat hij zijn moeder kon ondersteunen. Hiernaast deed hij ook nog andere dingen. In 1933 reist hij veel, waarbij hij ook veel artikelen voor de krant schrijft. Ook brengt hij een jaar later zijn eerste boek genaamd ‘Jürg Reinhart’ uit. In 1936 begint hij een nieuwe studie, Architectuur. In 1937 bracht hij zijn tweede boek uit genaamd ‘Antwort aus der Stille’. Toen de oorlog uitbrak in 1939 ging hij in het leger. Hij was hij actief tot 1945, waar hij ook een boek over uitbracht. Ondertussen rondde hij in 1940 zijn studie Architectuur af waarna hij meerdere architectonische projecten, individueel en in samenwerking met andere architecten, uitbracht. Hier ontmoette hij ook zijn eerste vrouw ‘Getrud Frisch-von Meyenburg’. In 1942, twee jaar nadat ze elkaar ontmoette, waren ze getrouwd. Ze kregen samen drie kinderen, twee meisjes en een jongen. Een bekend projecten van hem was een zwembad, waarna hij een architectenbureau kon openen. Na de oorlog reisd1e hij naar Italië en Duitsland. Ook werden na de oorlog een aantal van zijn toneelstukken die hij schreef gespeelt. Verder reisde hij ook nog naar andere Europese landen in de volgende jaren, waarbij hij bijvoorbeeld het International peace congress bezocht. Hij spendeerde zelfs een jaar in Amerika. Langzamer hand werd hij steeds succesvoller, ook zijn toneelstukken. Door zijn bezoek aan het congress werd hij echter ontslagen bij NZZ, de krant waar hij al heel lang voor werkte. Kort hierna verliet hij zijn vrouw en gezin. Na het vele reizen publiceerde hij nog enkele boeken. Hij schreef ook een toneelstuk, maar deze flopte. In 1957 publiceerde hij het boek, Homo Faber, wat een razend succes was, wat zijn reizen uit 1956 naar meerdere landen beschrijft. In 1958 kreeg hij een nieuwe vriendin. Hij was met haar veel in Rome tot dat de relatie stuk liep. Ook hierna schreef hij nog enkele toneelstukken. In 1962 ontmoette hij zijn tweede vrouw, Marianne Oellers. In 1968 trouwde hij met haar en ook met haar reisde hij veel. Na een lange periode van reizen namen ze een appartement in Berlijn waar ze samen veel tijd doorbrachten. Hier schreef hij ook boeken zoals Dienstbüchlein. Maar ook aan de relatie tussen Marianne en hem kwam een einde toen hij een boek publiceerde waar hij open over zijn liefdesleven praatte en de affaire die zijn vrouw had toentertijd. Ook had hij zelf een affaire. Met deze vrouw genaamd Alice Locke-Carey bleef hij in contact, ook toen hij in 1978 serieuze gezondheidsproblemen had. Deze overleefde hij gelukkig en in 1979 richtte hij de Max Frisch Foundation op. Hierna heeft hij nog een toneelstuk en een literair stuk genaamd Blaubart, wat zijn laatste ‘echte’ stuk was. In de laatste jaren van zijn leven ging hij terug naar zijn geboorte stad Zürich waar hij zijn laatste partner, Karen Pilliod, ontmoette. In 1989 werd het vastgesteld dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij had darmkanker. Uiteindelijk stierf hij op 79 jarige leeftijd op 4 April 1991 in zijn huis in Zürich.



Samenvatting

Walter Faber, een vijftigjarige Zwitser, vliegt voor zijn werk van New York naar
Mexico. Hij werkt voor de UNESCO, en verleent technische hulp aan onderontwikkelde
volkeren. 
In het vliegtuig ontmoet hij een Duitser, die onderweg is naar zijn broer in Guatemala.
Zijn broer bouwt daar een tabaksplantage op. 
Tijdens een tussenstop in Houston krijgt Faber in de toiletten op het vliegveld last van zijn maag, en hij besluit het vliegtuig zonder hem te laten vertrekken. Maar een van de stewardessen ontdekt hem en neemt hem mee terug. 
Even later vallen twee van de motoren van het vliegtuig uit en ze moeten een noodlanding maken in de wildernis van Tamaulipas, in Mexico. In de drie dagen dat ze vast zitten, komt Faber erachter dat de Duitser, die Herbert Hencke blijkt de heten, de broer is van zijn jeugdvriend Joachim. Hij komt er ook achter dat Joachim getrouwd is geweest met Faber s jeugdvriendin Hanna. Als ze eindelijk uit de wildernis gered worden, besluit Faber met Herbert mee te gaan naar de plantage om Joachim weer te zien. Om bij de plantage te komen hebben ze een jeep nodig, en daardoor komen ze vast te zitten in een klein dorp waar ze op een jeep wachten. Hier denkt Faber terug aan 1936, en aan Hanna.
Hanna en Faber hadden een relatie toen ze allebei nog studeerden. Omdat Hanna half joods was, had ze Duitsland moeten verlaten, en was ze naar Zwitserland gekomen. Maar op een dag kreeg ze te horen dat ze Zwitserland binnen veertien dagen moest verlaten. Toen Faber en Hanna naar het bureau van de vreemdelingenpolitie gingen, bleek dat het om iemand anders ging. Faber besloot met Hanna te trouwen zodat ze zeker in Zwitserland mocht blijven. Voordat dit gebeurde, kreeg Faber een fantastische baan in Bagdad aangeboden.
Maar op de dag dat hij had besloten de baan te nemen, vertelde Hanna hem dat ze een kind verwachtte. Omdat ze het kind niet wilden, zou Hanna een abortus laten plegen, en Joachim, die medicijnen studeerde, zou hierbij helpen.
Na een paar dagen kunnen ze via een Amerikaan toch aan een jeep komen, maar als ze na
enkele dagen reizen bij de plantage aankomen, blijkt dat Joachim zich heeft verhangen. Herbert besluit op de plantage te blijven, Faber en de Amerikaan die met hen mee reisde moeten weer terug. In de jeep op de terugweg denkt Faber weer terug aan vroeger. Aangezien er veel joden terug naar Duitsland werden gestuurd, was Faber vastbesloten met Hanna te trouwen. Maar eenmaal bij het stadhuis wilde Hanna op het laatste moment toch niet trouwen. Faber vertrok naar Bagdad, en liet Hanna achter, terwijl hij dacht dat zij het kind niet zou krijgen. 
Faber vliegt naar New York waar hij woont. Als hij daar aankomt wacht zijn vriendin Ivy al op hem. Hij had haar vanuit Tamaulipas een brief geschreven waarin hij het uitmaakte, maar zij heeft dit niet serieus genomen of niet willen geloven. Hij hoort dat hij de week daarop naar Parijs moet voor zijn werk, en om niet de hele week met Ivy te hoeven doorbrengen neemt hij de boot in plaats van het vliegtuig. Als hij op het punt staat zijn huis te verlaten, maar nog even zijn scheerapparaat wil repareren, krijgt hij een telefoontje dat hij onmiddellijk naar de haven moet komen. Hierdoor kan hij nog de volgende dag met de boot mee, zoals hij gepland had. 
Op de boot ontmoet hij een meisje, Elisabeth genaamd. Faber noemt haar Sabeth omdat hij Elisabeth een onmogelijke naam vindt. Sabeth is twintig jaar oud en ze is onderweg naar haar moeder in Athene. Ze is van plan vanuit Parijs via Rome naar Athene te liften. Op de vijfde, en tevens laatste, dag op de boot is het Fabers vijftigste verjaardag. Hij vraagt Sabeth die dag ten huwelijk ook al is hij niet verliefd op haar. Maar ze nemen het allebei niet serieus en bij de aankomst in Parijs gaan ze uit elkaar. 
In Parijs gaat Faber vaak naar het Louvre, waar hij met Sabeth op de boot over gesproken heeft, in de hoop dat hij haar terug zal zien. Daar ontmoet hij haar weer, en hij besluit met haar mee te gaan naar Athene in een geleende auto. Tijdens de reis krijgen ze een relatie, en Sabeth wordt verliefd op Faber. Hij komt erachter dat Hanna haar moeder is, en hij gelooft dat Joachim Sabeths vader is. 
In Korinth vinden ze geen hotel, en Faber komt met het plan buiten te slapen. Nadat ze de nacht op een strandje doorgebracht hebben, wordt Sabeth bij het zwemmen door een slang gebeten. Ze rent het water uit, en als Faber haar achterna komt deinst ze achteruit en valt achterover een helling af. Faber brengt haar naar het ziekenhuis in Athene, wat veel moeite kost omdat er geen auto’s langskomen, en daar krijgt Sabeth een serum tegen de slangenbeet. Hier ziet Faber Hanna weer terug, en hij logeert zolang in haar huis. De volgende dag gaan Hanna en Faber terug naar het strand om hun spullen op te halen, en Faber vertelt wat er gebeurd is. Hanna vertelt hem dat hij de vader van Sabeth is, iets wat hij eigenlijk al langer wist. Als ze daarna Sabeth gaan bezoeken in het ziekenhuis blijkt dat ze gestorven is.
Niet aan de slangenbeet, maar aan een schedelbasisfractuur veroorzaakt door de val, die de
dokters over het hoofd hadden gezien. Na de begrafenis gaat Faber voor zijn werk naar Carácas waar hij het eerste deel van het bericht schrijft. Omdat hij steeds last van zijn maag heeft vermoedt hij dat hij maagkanker heeft. Daarna gaat hij naar Cuba, waar hij het heel mooi vindt en gelukkig is. Vervolgens keert hij terug naar Athene, en na nog een keer het graf van Sabeth gezien te hebben wordt hij in het ziekenhuis opgenomen. Hier schrijft hij het laatste deel van zijn bericht, met de hand omdat ze hem zijn typmachine afgenomen hebben. Hanna komt hem elke dag opzoeken in het ziekenhuis. Hij zal geopereerd worden aan zijn maag. In de laatste aantekening schrijft hij alleen ‘Sie kommen’, en aangezien het boek daarmee eindigt, wordt hieruit duidelijk dat hij de operatie niet heeft overleefd.





Titelverklaring

Het boek heet ‘Homo Faber, ein bericht’, maar waarom eigenlijk. Het boek heet zo omdat de hoofdpersoon, Walter Faber zo wordt genoemd door zijn jeugdliefde en moeder van zijn dochter, Hanna. Zei noemt hem al Homo Faber sinds hun studententijd. Homo Faber is latijn. Homo betekent mens en Faber betekent smid. Er smid wordt ook wel gezien als een ambachtsman, een technicus. Deze beschrijving klopt heel erg bij Walter Faber omdat hij denkt dat met techniek de wereld gecontroleerd kan worden, hij ziet de wereld namelijk als iets technisch. De ondertitel ‘Ein Bericht’ is er omdat het verhaal als het ware een bericht is wat Walter schrijft. Een deel van het boek schrijft hij ook letterlijk aan Hanna, waardoor het mogelijk is dat het een bericht aan Hanna is, om te vertellen wat er allemaal is gebeurt.

Personages

In het boek komen er meerdere belangrijke personages aan bod. De hoofpersoon is natuurlijk Walter Faber. Hiernaast zijn er nog twee belangrijke karakters, Hanna en haar dochter Sabeth. Hiernaast behandel ik nog drie belangrijke bijfiguren.

Walter Faber

Walter Faber is de hoofdpersoon van het verhaal. In het boek wordt hij op een van zijn reize vijftig jaar. Hij werkt als technicus voor UNESCO en ondersteund onderontwikkelde landen met technische hulp. Hij is een nuchtere man die erg met beide benen op de grond staan. Hij denkt dat toeval en het noodlot bestaan maar gelooft in techniek en de controle hiervan over de wereld. Daardoor is hij erg dol op statistieken, wat duidelijk terugkomt in het verhaal. Door deze nuchterheid gelooft hij ook niet in religie, wat hij meerdere keren zegt. Wel is hij ontzettend in alles wat techniek te maken heeft geïnteresseerd. Ook is een echte reiziger en houdt daarom ook erg van alleen zijn en raakt al snel geïrriteerd van andere mensen. Een opmerkelijk kenmerk aan Walter Faber is dat hij constant de behoefte heeft zich te scheren. Dagelijkst vind hij dit nodig. Als hij dit niet doet, voelt hij zich beestig, zegt hij, terwijl het meestal niet eens nodig is. Dit heeft ook te maken mijn zijn liefde voor techniek.

Hanna

Hanna is de jeugdliefde van Walter Faber. Zij is ook de moeder van zijn kind Sabeth. Zij vertelt hem pas laat in het verhaal dat hij zijn kind is en laat hem lang denken dat het Joachim ’s kind is. Walter ontmoette Sabeth toen ze beide aan het studeren waren. Hanna studeerde kunstgeschiedenis en was totaal anders als hij. Hij was totaal geobsedeerd met techniek en zij totaal niet. Hanna is half Duits, half Joods. Dit is ook de een van de redenen, naast dat ze verliefd waren, dat Walter wilde dat Hanna met hem trouwde. Zo kon ze in Zwitserland blijven. Op het laatste moment wilde zij toch niet. Ze was toen ook zwanger maar ze wilde het kindje beide niet. Hanna zou het kindje weg laten halen door Joachim, maar dit heeft ze nooit gedaan. Ook al was ze met Joachim getrouwd toen ze Sabeth kreeg heeft ze beide van het nooit als Sabeth ’s vader beschouwd, alleen als haar kind. Na haar scheiding met Joachim trouwde ze met nog een andere man, waarvan ze ook scheidde. Uiteindelijk kwam ze in Athene te wonen, waar Walter haar voor het eerst weer ziet na lange tijd.

Sabeth

Sabeth is de dochter van Hanna en Walter, waar Walter pas achter komt als Sabeth is overleden. Sabeth heet eigenlijk Elisabeth, maar Walter Faber noemt haar Sabeth omdat hij Elisabeth een onmogelijk naam vind. Ze is 20 jaar oud. Walter ontmoet haar op het schip naar Parijs, waar haar paardenstaart en kledingstijl hem als eerst opvallen. Ze is een avontuurlijk meisje dat erg van kunst houdt. Ze is altijd vrolijk en zingt veel. Dit vind Walter Faber leuk aan haar. Ze leeft van dag tot dag in tegenstelling tot haar vader Walter, die een echte planner is. Uiteindelijk overlijdt ze in Athene aan een  schedelbasisfractuur die ze opliep toen ze van een heuveltje viel nadat ze door een slang werd gebeten.

Joachim Hencke

Joachim Hencke is de jeugdvriend van Walter. Hij komt ook veel in de flashbacks van Walter voor. Hij studeerde medicijnen en zou Hanna helpen met haar abortus. Later, toen Walter in Bagdad zat en geen contact meer had met Hanna is Joachim met Hanna getrouwd. Walter denkt dan ook eerst dat Sabeth de dochten van Joachim is. Uiteindelijk zijn Joachim en Hanna gescheiden. Hij had een tabak plantage waar Walter en zijn broer Herbert hem zouden opzoeken. Hij had zich toen echter opgehangen en kwam zo aan zijn eind.

Herbert Hencke

Herbert Hencke is de broer van Joachim. Walter ontmoet Herbert in het vliegtuig, waar ze naast elkaar zitten. Walter vind Herbert in eerste instantie irritant maar laten draait hij bij. Hij komt er dan ook achter dat Herbert de broer van Joachim is. Herbert was ook de gene die Walter uitnodigde mee te gaan naar de plantage. Na de dood van zijn broer blijft Herbert achter op de plantage, waar Walter hem nog één keer opzoekt.

Marcel

Marcel is de Amerikaanse kunstenaar die met Herbert en Walter mee reist naar de plantage. Hij is dol op de ruïnes en oude overblijfselen van oude beschavingen. Walter vertelt dan ook dat hij hier elke dag naartoe ging en mee reisde om andere ruïnes te zien. Ook hem vind Walter in eerste instantie vervelend, wat later beduidend minder wordt.

Thema

Het thema van het boek komt duidelijk terug in het verhaal, het wereldbeeld. Het verhaal gaat namelijk om de mentale ontwikkeling van Walter Faber en dan vooral het veranderen van zijn wereldbeeld. In het begin van het verhaal is hij voortdurend bezig met zijn techniek en statistieken. Natuurlijk blijft dit wel aanhouden tijdens het verhaal, maar Walter Faber is er duidelijk minder mee bezig nadat hij Sabeth ontmoet. Na zijn ontmoeting met Sabeth laat Sabeth hem de andere kant van het leven zien. Ze laat hem zien hoe het leven is als je van dag tot dag leeft en sleept het mee door allemaal steden. Uiteindelijk is Walter zijn wereldbeeld voordat hij sterft ook duidelijk verandert.

Genre

In het boek komen duidelijk twee genres naar voren. Het eerste genre wat naar voren komt is het autobiografische genre. Walter Faber vertelt namelijk over de gebeurtenissen van zijn leven, maar deze zijn gebaseerd op gebeurtenissen die Max Frisch zelf heeft meegemaakt. Er zit dus een duidelijk autobiografisch element in. Ook komt het psychologische genre duidelijk naar voren. Het boek focust namelijk heel erg op de mentale ontwikkeling van de hoofdpersoon en het wordt ook uit de ik-persoon vertelt. Het boek beschrijft uit uitgebreid de gedachtes van Walter. De ontwikkeling van Walter Faber is als het werkelijke door regels heen te lezen als hij denkt. Deze twee genres zijn de twee hoofdgenres die in dit boek duidelijk te merken zijn. Deze sluiten ook goed aan bij het thema van het boek.

Tijd en opbouw

Het verhaal speelt zich af in de zestiger jaren van de 20e eeuw. Aan het begin van het boek staat 1955/57, wat aanduidt dat het verhaal zich binnen deze jaren afspeelt. Het boek is opgedeeld in twee Stationen, waarvan het eerste is geschreven in Carácas van 21 juni tot 8 juli. Dit staat aan het einde van het eerste Station. Het tweede Station is geschreven in het ziekenhuis in Athene, waar Walter Faber voor zijn dood ligt, beginnend op 19 juli. Een deel van het tweede Station is getypt, wat zijn reisdagboek van 8 juni tot 16 juli is. De rest is met de hand in het ziekenhuis geschreven. Verder heeft het verhaal geen hoofdstukken, alleen soms een aantal lege regels of drie streepjes tussen twee alineau’s, wat een verschillend deel aanduid. Ook komen er in het verhaal veel flashbacks voor, waar Walter Faber terug denkt aan de studententijd met Hanna.

Ruimte

Het verhaal speelt zich op veel verschillende plekken af door de vele reizen die Faber aflegt. Het verhaal begint in New York en verplaatst zich dan naar het vliegveld van Houston. Hierna is er een deel van het boek in het vliegtuig, de woestijn en een groter deel in Mexico. Hierna gaat het de hoofdpersoon weer terug naar New York City, waar het verhaal verder gaat. Daarna gaat Walter op het schip naar Parijs, waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt. Daarna komen er verschillende plekken in Europa in het verhaal voor zoals Rome. De uiteindelijke bestemming van de hoofdpersoon, Athene, is ook de laatste plek waar het verhaal zich afspeelt, voornamelijk de woning van Hanna en het ziekenhuis. Door de vele verschillende ruimtes blijft het verhaal interessant. De vele ervaring op verschillende plekken zijn dan ook een belangrijk onderdeel van het verhaal.

Motieven

In het verhaal komen een aantal motieven terug. Het eerste motief wat terugkomt is toeval. Walter Faber gelooft hier niet in, maar in het verhaal gebeuren zoveel toevallige dingen dat hij hier nog veel over nadenkt. Ook komt het motief relaties en de liefde terug. Walter denkt veel aan Hanna in het boek en ontwikkelt een vriendschappelijke en prille liefdesrelatie met Sabeth, die zijn dochter blijkt te zijn. Verder komt het motief tegenstellingen in het verhaal terug. Walter is namelijk er tegengesteld van de personen waarmee hij in het verhaal steeds aan denkt, Sabeth en Hanna. Hij geeft dit zelf ook aan. Als laatst komt er een historisch motief in voor; de Griekse mythologie. In Athene sterven beide Sabeth en Hanna en in Griekse tragedies stierf de hoofdpersoon ook vaak aan overmoed. Walter denkt dat techniek de wereld kan controleren, maar zijn tegendeel wordt bewezen. Er komt verder geen leidmotief in het verhaal voor.

Vertelwijze

Het boek wordt vertelt vanuit de ik-persoon. Walter Faber beschrijft alles vanuit zijn oogpunt en zijn gedachtes worden ook veel behandeld. Het boek wordt dus vertelt vanuit de hoofdpersoon, wat ook terug is te zien in het thema en genre, die ook om de hoofpersoon gaan

Schrijfstijl

Max Frisch heeft een erg kenmerkende schrijfstijl. Hij gebruikt erg lange zinnen, waar ik in het begin nog wel eens moeite mee had, met veel komma’s waardoor één zin al snel een halve bladzijde in neemt. Deze zin die gelijk op de eerste bladzijde, bladzijde 7, staat, is daar een typisch voorbeeld van: “Wir warteten noch weitere vierzig Minuten draußen auf der Piste, Schnee vor den Scheinwerfern, Pulverschnee, Wirbel über der Piste, und was mich nervös machte, so daß ich nicht sogleich schlief, war nicht die Zeitung, die unsere Stewardeß verteilte, First Pictures Of World’s Greatest Air Crash in Nevada, eine Neuigkeit, die ich schon am Mittag gelesen hatte, sondern einzig und allein diese Vibration in der stehende Maschine mit laufende Motoren – dazu der junge Deutsche neben mir, der mir sogleich auffiel, ich weiß nicht wieso, er fiel auf, wenn er den Mantel auszog, wenn er sich setzte und sich die Bügelfalten zog, wenn er überhaupt nichts tat, sondern auf den Start wartete wie wir alle und einfach in Sessel saß, ein Blonder mit rosiger Haut, der sich sofort vorstellte, noch bevor man die Gürtel geschnallt hatte. ”

In contrast gebruikt Max Frisch na de lange, uitgebreide zinnen ook korte, bondige zinnen. Deze staan ook vaak na een lange zin met veel komma’s, waardoor het overzicht in het boek toch enigszins wordt behouden. Zo staat er na de lange zin die hiervoor werd geciteerd deze korte zin “Seinen Namen hatte ich überhört, die Motoren dröhten, einer nach dem andern auf Vollgassprobe – ich war todmüde.”

Max Frisch schrijft het boek vanuit de hoofdpersoon en laat in zijn schrijfstijl de hoofdpersoon duidelijk als belangrijkste persoon naar voren komen. Er worden vaak uitgebreid gedachtes van de hoofdpersoon beschreven, zoals flashbacks naar vroeger, maar ook de gedachtes over een bepaalde situatie. Hij focust duidelijk op de mentale ontwikkeling van de hoofdpersoon, wat in zijn schrijfstijl ook duidelijk naar voren komt.

Eigen Mening

Ik vond het boek ‘Homo Faber, ein bericht’ een mooi, interessant, maar lastig boek. Het verhaal is soms best ingewikkeld, door de vele flashbacks en de missende indeling van hoofdstukken, maar als je het verhaal begrijpt is het een ijzersterk en interessant verhaal. Het boek is erg uniek waardoor je aandacht goed blijft hangen en het leuk blijft om te lezen.

Ten eerste was de schrijfstijl erg uniek. De lange zinnen die werden gebruikt waren soms best ingewikkeld omdat er veel informatie in één keer wordt geschreven. Daardoor was het verhaal soms ook best moeilijk om te begrijpen. Wel typeert dit het boek echt. Zelf vond ik de schrijfstijl niet altijd even aangenaam, wat vooral aan de lange zinnen lag. Wel was het fijn dat na een hele lange zin er vaak meerdere korte zinnen werden gebruikt waardoor het niet te onoverzichtelijk werd.

Ook had het boek een leuk onderwerp. Het boek gaat voornamelijk over de mentale ontwikkeling van de hoofdpersoon wat ik altijd erg interessant vind. Doordat het verhaal vanuit de ik-persoon werd vertelt kon je je ook echt heel goed inleven in de hoofdpersoon. Al zijn gedachtes en gevoelens werden vertelt in het boek. Dit vond ik zelf een enorm pluspunt aan het boek omdat je echt gaat meeleven met de hoofdpersoon en het gevoel hebt alsof je echt in het verhaal zit.

Verder beviel de ruimte van het boek mij ook heel erg. Omdat Walter in het verhaal veel reist, ontmoet hij steeds nieuwe mensen en heeft hij steeds nieuwe indrukken. Hierdoor blijft het verhaal afwisselen en wordt het niet saai op een plek vertelt. Dit was ook een van de redenen waardoor ik mijn aandacht goed bij het boek kon houden, de verschillende plekken trekken steeds weer je aandacht, waardoor je blijft lezen.

Over het algemeen vond ik het boek ‘Homo Faber, ein bericht’ een erg sterk boek. Het onderwerp en de algemene literaire aspecten van het boek bevielen mij erg en hielden mijn aandacht erg goed bij het boek. Wel was de schrijfstijl van het boek soms best wel ingewikkeld waardoor het best moeilijk was het altijd goed te begrijpen. Ik zou het boek dus zeker wel aanraken als je een sterk, pittig boek wil lezen met een interessant onderwerp.



Bronnen

(samenvatting)




Sende den Text als PDF
kostenlos an mich

Email empfang erlauben

Swap your papers