<
>
Download
Genre/category

Report
Dramatics

University, School

Goois Lyceum, Bussum

Grade, Teacher, Year

2011

Author / Copyright
Patrick D. ©
Metadata
Price 2.50
Format: pdf
Size: 0.26 Mb
Without copy protection
Rating
sternsternsternsternstern_0.25
ID# 15447







Je Anne. 22-10-10

Twijfelachtig en vreemde structuur in het begin, maar een doodstil pijnlijk einde.

Na vandaag mijn nieuwe toetsenbord te hebben gekregen met een kapotte S toets die inmiddels weer is gerepareerd, ben ik naar de voorstelling 'Je Anne' geweest in ' 't Spant!' in Bussum. Nu ruim een drie kwartier na de voorstelling maar eens begonnen met typen.

Het is en blijft een gevoelig onderwerp: de Tweede Wereldoorlog. Zeker het verhaal van Anne Frank is een bekend verhaal, het meisje in het achterhuis dat alles opschrijft in Kitty, haar schriftje wat functioneert als dagboek. Hierin heeft ze vrij nauwkeurig opgeschreven wat er gaande is in het Achterhuis.

Je kunt het niet ontkennen, de cast bestaande uit 8 mensen hebben absoluut een geweldig spel samen op het toneel gezet, met namen als Thom Hoffman en Levi van Kempen zijn niet onbekend in deze wereld, maar ze werken samen met nieuwkomer Abke Bruins, die Anne speelt.

Het decor is erg gepast gemaakt. Het hele spel vindt plaats op een stenen davidsster, die op het midden van het van het toneel is geplaatst. Tijdens het spel valt het op, dat ze nooit in de hele zeven kwartier van die ster afstappen, om naar de coulissen te gaan.

Mensen komen vanuit achter op na de pauze of als er een nieuwe onderduiker bijkomt, maar gaan er 'nooit' vanaf. De hoek aan de bovenkant van de stenen ster, die dus doorloopt tot in de coulissen, functioneert dus eigenlijk als trap naar beneden.

Het begin was wel een beetje vreemd. Het begint in 1939, waar Anne dit boekje krijgt, en erin schrijft. Tot er plotseling een klap valt, en er een radio aanstaat, waarin de capitulatie van Nederland wordt bekend gemaakt. Meteen worden de namen opgeroepen van de mensen op het toneel.

Otto Frank, Peter van Pels, en als laatste (uiteraard, want daar gaat het per slot van rekening om) Anne Frank, welke angstig opstaat en voor de enige keer van de 7 kwartier van de ster afstapt en de coulissen inloopt.

En dan opeens is het 1942. Ik was heel even bang dat het hele stuk op deze fiets al na 5 minuten zou zijn afgelopen. Echter nam de linkerhersenhelft uit mijn pan de leiding over en ik wist weer dat ik daar geen dertig euro aan zou hebben uit gegeven. Maar toch, waar zijn de jaren 1940 en 1941?

Daarna begint het echte spel. De familie komt aan op de ster, wat dus het volledige achterhuis voorstelde, en begint de koffers neer te zetten. Pas een kwartier later kwam ik erachter dat de koffers als een feitelijke grens functioneren, wat dus de kamers zou moeten scheiden. Je moet er alleen even achter komen.

Download Je Anne: Emotiona­le Theatera­ufführun­g über Anne Frank in Bussum
• Click on download for the complete and text
• This is a sharing plattform for papers
Upload your paper and receive this one for free
• Or you can buy simply this text

Daarna wordt er ook een beetje aangemodderd tot de hele 'gang' op het toneel staat. Anne trekt een van haar 4 onderbroeken uit, familie Pels komt binnen, krijgen een kamer, dan komt tandarts Fritz Pfeffer binnen, ze drinken er een whiskey'tje op, wijzen hem een plek aan op dezelfde punt van de ster als Anne op zit (En dit klopt ook met het verhaal.

Pfeffer moest ook echt zijn kamer delen met Anne, of eigenlijk andersom) en we zitten onderhand al in 1943, waarin een enkele enge droom voorkomt, waaruit Anne wakker schrikt en het uitschreeuwt, waarna Pim (Otto, maar die noemen zij en haar zus, Margot, dus Pim)haar moet komen troosten en zeggen dat het niet echt zo was.

Ook krijgen we al wat ruzies op de ster en krijgt vooral Anne een flinke ruzie met Pfeffer dat zij ook op het bureau wilt werken. Ook wordt Pfeffer betrapt op het bezit van sinaasappelen en krijgen we een ruzie te zien waarin meneer van Pels eist om een pakje echte sigaretten.

Regelmatig ligt de cast op de ster te slapen, waarin negen van de tien keer ook een sirene afgaat, een vrachtwagen langsrijd, een inbreker een bezoekje brengt (voetstappen) en een enkele droom. Wat vooral erg jammer was, is dat de liederen soms niet rijmden, of dat de rijm heel erg ver te zoeken was.

Je kreeg zo'n zin die daar eigenlijk niet paste.

Eindelijk, pauze. Het lijkt er tot nu toe op dat het een chronologische opsomming wordt van feitjes. Het lijkt nu wel alsof we in die ruime dertig minuten drie dagen verder zijn. Als ze dat rappe tempo aan het begin wat meer hadden gebruikt in het latere deel, en daar in het begin wat meer info hadden gegeven, had het mij meer geïnteresseerd.

En nu pas begint wat mij betreft het spel echt goed. De cast lijkt opeens de puzzel hebben kunnen oplossen in de pauze en ze spelen opeens een stuk realistischer. De ruzie over het geld en de bontjas van 300 gulden wordt opeens vreselijk realistisch gespeeld.

Je zou haast je portemonnee pakken en ze een fooi geven voor wat eten. Ook de hongerruzie wordt erg goed gespeeld. Ook de sarcastische opmerkingen van meneer van Pels worden een stuk geplaatster na verloop van tijd.

En opeens kan de club weer samen leven in het huis. De stille Peter en de drukke Anne kunnen goed met elkaar opschieten, hebben praatjes over 'rubberen dingetjes die een man hebben zodat je geen kind kunt krijgen' of dat Anne het 'een man naar binnen gaat' iets te letterlijk neemt ('Ik kan me niet voorstellen hoe zo'n man daar nu naar binnen kan door zo'n klein gaatje.

En dan komt het moment, eind 1944 zet Peter de radio aan en krijgt de club het geweldige bericht te horen: 'An invasion on the French Westcoast has started this morning. The hour of liberation is coming. ' Of iets in die strekking, Waarop de hele groep vrolijk begint te joelen en te springen (het lijken opeens wel 20 mensen op het podium, het geluid wat ze maken) waarin vrolijk wordt geroepen wat ze allemaal gaan doen als ze vrij zijn.

Uitroepen als 'een bad, urenlang, met sop tot aan mijn nek', 'Ik ga naar de film!', 'Eindelijk echte sigaretten, ik ga twee pakjes op een dag roken!' worden veelvuldig over het toneel geschreeuwd, en daar staat ze allemaal, koffers klaar en ingepakt, hoedjes op, bijna stappen ze van de ster af, en dan opeens een groot, fel licht achter hun .

En dan begint het echte pijnlijke moment. Dat is het eerste echte moment waarin ik heb moeten knijpen. De groep blijft verstrijft staan, het sfeervolle geel-witte licht die je nog wel kent van een gloeilamp veranderd in het koude, wrede witte licht die je wel kent van de led-lampjes (fietslampjes bijvoorbeeld) en er klinkt een keiharde, doffe knal waarvan je met het basgeluid je achterwerk kunt masseren.

Anne verstijft en zakt langzaam in elkaar, midden op het podium. Otto noemt Hermann van Pels, in September 1944 afgevoerd naar kamp Westerbork en eind December 1944 in Auschwitz omgebracht. Hermann van Pels pakt zijn koffer en loopt de bovenste ster af. Anne begint met zingen met 'Beste Kitty,' en vertelt een heel verhaal op een treurig, langzame begeleiding.

Anne kijkt vervolgens op, staat langzaam op en sjokt achter Otto weg. Otto blijft staan, kijkt met een glimlach naar het publiek, maar tegelijkertijd zie je dat de tranen hem in de ogen springen, en ook in die van mij op dit moment als ik eraan denk, laat heel langzaam zijn glimlach wegvagen, evenals het licht dat langzaam wegvalt, pakt zijn koffer, loopt aan de voorkant van de ster eraf en loopt met koffer de coulissen in.

Je kunt werkelijk waar een speld horen vallen. Het publiek is ijzig stil, zelfs die irritante giebelende kinderen die me al de hele voorstelling dwars zitten. Otto is ondertussen af, helemaal niks in de zaal. Niemand durft te klappen en iedereen lijkt haast wel verstijft van hoe erg het is afgelopen.

Het begin van de voorstelling was niet echt heel spannend of iets, maar na de pauze heeft de cast het weer geweldig opgepakt, tot aan een verstijft publiek aan toe.


Positieve punten:

·         Goede cast

·         Nummers in de tweede helft stuk beter

·         Evenals het spel

·         Tot aan een geschokt publiek aan toe

Negatieve punten:

·         Tempo had beter verdeeld kunnen worden, we hoeven niet alle ruzies in detail.

·         Jammer dat er erg weinig gebeurde in de eerste helft behalve wat drinken en ruzieën.


Sterren:

Goed gespeeld in de 2e helft, 5 sterren als je dat ook had gedaan in het begin!


Swap your papers