Door: Xara Roelofs
Klas: V4D
Mevrouw van ‘t Hoff
Inhoudsopgave:
- Inleiding
- Verslag 1
- Verslag 2
- Verslag 3
- Verslag 4
- Verslag 5
- Keuzeopdracht 1
- Keuzeopdracht 2
- Conclusie
- Bijlagen (kaartjes)
Inleiding
Voor de tweede periode van CKV moeten we vijf activiteiten hebben gedaan. Je mag zelf kiezen wat je gaat doen en dat vind ik erg leuk want dan kan je ten minste nog iets doen wat je leuk vindt. Er is genoeg variatie om te doen, zoals films, boeken, musea, theater en muziek. Naar aanleiding van deze activiteiten moeten we een verslag schrijven van elke activiteit.
Tegenwoordig wordt er door de jeugd niet zoveel meer aan kunst gedaan en dat is best jammer omdat kunst nog erg interessant kan zijn. Daarom moeten we deze dingen bezoeken. Als je maar de juiste dingen bezoekt zal het leuk zijn. In dit portfolio ga ik een hoop dingen vertellen over wat ik deze afgelopen periode heb gedaan aan kunst/cultuur. In mijn vorige portfolio had ik alleen maar twee musea bezocht vanwege tekort aan tijd.
In dit portfolio heb ik meer variatie aan bezochte activiteiten voor CKV. Verder hoop ik dat dit portfolio interessant wordt.
De conclusie
Is mijn kunstautobiografie veranderd door de activiteiten?
Mijn kunstautobiografie is zeker veranderd door de activiteiten die ik heb gedaan.
De interesses die ik heb zijn niet echt veranderd, ik houd bijvoorbeeld nog steeds heel erg van sport en minder van kunst en culturele dingen. Wel vond ik het erg leuk om naar de film te gaan, voorstellingen te zien en natuurlijk de kerk te bezoeken in Bulgarije.
Ik vond het leuk om te doen, want het is anders dan normaal.
Ik ga namelijk niet zomaar naar een voorstelling of naar een film van André Hazes. Ik kijk ook nooit op sites of er leuke voorstellingen naar Nederland komen, misschien ga ik dat nu wel doen. In dit opzicht is mijn mening en biografie het meest veranderd. Ik heb ook veel meer variatie aan activiteiten gedaan dan de eerste keer dus in dit opzicht is mijn biografie ook veranderd.
Kerntekst / verslag 1.
Mijn eerste verslag gaat over een toneelvoorstelling die ik heb gezien in het Theater Castellum (in de Rabozaal) in Alphen aan den Rijn op 22 maart 2015. Het stuk is opgevoerd door kinderen van het Jeugdtheater die in omstreek van Alphen wonen.
Het toneelstuk is genaamd: ‘Over Mensen’.
De ondertitel is: ‘En wat je allemaal weg moet laten voor het niets.’
Er speelden in dit toneelstuk tien mensen: Shai Cohen, Sandrine Groot, Carmen Kas, Megin Kimmijser, Nora Persoons, Emilie Prevaes, Lisa Toebosch, Josien Vos, Maud de Witte en Stef Zeilstra.
Allemaal kinderen rond de dertien of veertien jaar. In het toneelstuk hielden ze hun eigen namen.
De regie is gedaan door Giampaolo.
Het toneelstuk is gebaseerd op het boek ‘De schepping’ van Bart Moyaert, origineel een boek gericht op kinderen.
Het genre is theater en het subgenre is toneel.
Het toneelstuk ging over tien jongeren die allemaal opkwamen in het wit met een wit kussen.
Eerst dacht ik dat engelen moesten voorstellen, omdat ik verwachte dat het verhaal zich in de hemel afspeelde doordat ik had gelezen over ‘De Schepping.’ Toch moesten het gewoon kinderen voorstellen van net iets jonger dan mijn leeftijd. Het waren aparte verhalen van elk persoon die niet echt op elkaar overliepen. Het toneelstuk duurde ongeveer 60 minuten en in deze tijd is er eigenlijk helemaal niet veel gepraat.
Het enige decor dat er de hele tijd bleef staan was een stoeltje. Aan het begin van het toneelstuk was alles donker en stond de spotlight op dat stoeltje. Dit stoeltje staat ergens symbool waarschijnlijk, maar ik ben er nog niet helemaal achter waarvoor. Wel is het zo dat op plaatje van het ticket ook een stoeltje staat en ook op de voorkant van het boek van Moyaert Zoals ik al zei, de verhalen liepen echt niet in elkaar op en bij elkaar was er ook geen lopend verhaal.
Er waren stukjes waar telkens iemand anders iets vertelde over het leven, over doodgaan, over ouder worden, over het begin en zijn/haar perspectief daarover. Het toneelstuk had ook niet echt scènes en was vrij vaag voor mijn gevoel.
Een fragment dat ik wel mooi vond was het eindfragment. Alle spelers biechtten toen hun grootste wensen op en hoe ze willen leven. Hoe ze graag ouder willen worden en hoe ze daarmee omgingen.
Hoe ze denken over het begin en over het einde. Het decor was in de laatste scène ook mooier geworden. Het stoeltje stond er natuurlijk ook, maar verder was de vloer bedekt met vloeren en hing er een slinger met boodschap op. Jammer genoeg waren we niet toegestaan om foto’s te maken, maar er stond ongeveer op: “Ik wil niet doodgaan zonder dat iemand mij herinnert.’ De interactie met het publiek kwam toen ook op.
De spelers stelden vragen over het missen van mensen die best ‘diep’ waren. Toen het toneelstuk steeds verder liep, werden de dialogen ook intenser en voller. Er werden meer woorden gebruikt dan daden. Dat was misschien ook wel nodig voor mij, want met alleen hun daden zou ik helemaal niks snappen van het stuk.
De reden waarom dit toneelstuk is gemaakt, is voor mij denk ik wel duidelijk.
De maker wil je na laten denken over het leven, over het begin en het einde van mensen. Hoe het voelt om iemand te missen en hoe raar het heelal en de aarde eigenlijk is ontstaan. Er zitten heel veel filosofische verwijzingen in het toneelstuk en een beetje humor. Dat het door kinderen is gespeeld, is wel te begrijpen omdat het een soort van ‘coming of age’ thema is.
bron: schrijverspodium.be
Mijn mening over de voorstelling: ‘Over mensen’
Ik wist niet wat ik moest verwachten van dit stuk, want ik kon niet zoveel van de site afhalen waar het nou precies over ging. Wel kon ik zien dat het een beetje de gelovige kant op ging, maar dat viel reuze mee in het stuk zelf. Mijn verwachten zijn dus niet echt uitgekomen omdat ik geen duidelijke verwachtingen had.
Wat toch het meest indruk op mij heeft gemaakt was een dialoog tussen twee meisjes dat ging over het gevoel van iemand missen en eigenlijk niet weten of diegene jou ook mist. Dit zet je toch weer aan het denken.
Dit stuk was heel erg filosofisch gericht ook al is het boek ervan geschreven voor kinderen. Er werd niet veel gepraat in het toneelstuk en daar moet je van houden, want ik kan begrijpen dat je het stuk niet goed begrijpt als er niet veel in gepraat wordt.
Het was geen lopend of commercieel toneelstuk en dat maakt het misschien wel unieker dan andere voorstellingen. Naar mijn zegge was de kleding goed gekozen, het decor erg strak en schoon en waren de rollen goed verdeeld. Toch was dit niet helemaal mijn ding maar dat komt ook omdat ik het toneelstuk zelf niet heel goed begreep, het ging niet iets te diep voor mij.
Ook heb ik niet het gevoel dat ik heel graag het boek ‘Over Mensen’ zou willen lezen. Wel vond ik het na al deze ‘kritiek’, toch een erg interessante voorstelling, die je echt aan het denken kan zetten. Een toneelstuk zoals deze interpreteert elk mens namelijk weer anders en heeft weer bepaalde betekenissen voor diegene.
Kerntekst / verslag 2.
Mijn tweede verslag gaat over een toneelvoorstelling die ik op dezelfde dag heb gezien als ‘Over Mensen’, namelijk het toneelstuk ‘ISMENE, het zusje van ’ ook in het Theater Castellum (in de Rabozaal) in Alphen aan den Rijn op 22 maart 2015. Het stuk is opgevoerd door vrouwen/meisjes van rond de 16/17 jaar van het Jeugdtheater in Alphen.
Het toneelstuk is dus genaamd: ‘ISMENE, het zusje van’
Er speelden in dit toneelstuk zes mensen: Noor van Aken, Sylke van Doorn, Hanna van der Nagel, Maartje Noordermeer, Amber Speijer en Phaedra Wijnstroot.
De regie is gedaan door Sharon Varekamp.
Het toneelstuk is gebaseerd op het boek ‘Zus van’ van Lot Vekemans.
Het genre is theater en het subgenre is toneel.
Alle namen die voorkomen klinken vrij Grieks dus het zou kunnen dat ze dit verhaal heeft gebaseerd op een Griekse Mythologie, maar dit verhaal kon ik niet online vinden.
Van het boek heb ik nog nooit gehoord en van de regisseur ook niet. Dit komt omdat ze wat aan de amateuristische kant zitten.
Het verhaal begon met een meisje die in de spotlight zat in een zwarte overall.
Ze leek erg ongeduldig en zat er maar te wachten. Toen iedereen in de zaal op zijn plaats zat, stond ze op en had ze haar armen over elkaar geslagen en tikte ze met haar voeten om haar ongeduld aan te geven. Toen kwam er nog een meisje bij en nog één en zo maar door tot er zes meisjes stonden. Allemaal met dezelfde kleding aan. Toen begonnen ze te praten over haar toestand.
Na een paar zinnen begreep je dat alle zes meisjes hetzelfde meisje moesten voorstellen. Daarom praatten ze tegelijk. Ze begonnen te vertellen over hoe haar leven is gelopen en over haar familie en haar dood. De locatie was in een soort onderwereld gespeeld waar ze alleen soms honden en vliegen hoorden / voelden. Ze vertelde over haar afschuw voor haar zus, omdat iedereen haar zus kende maar haar niet.
Dit verhaal was duidelijker neergezet dan het andere verhaal. Toch was er niet echt een scène of fragment voor mij die eruit sprong want ik vond het allemaal niet zo bijzonder. Het beste fragment vond ik de val van de dobbelstenen want dat zag er best wel mooi uit. In dit fragment was het symbool van de dobbelstenen, dat je nooit weet wat komen zal en dat vond ik erg mooi.
Verder was de mimiek erg goed geplaatst toen de dobbelstenen naar beneden vielen, het was een soort van genietend gezicht omdat ze eindelijk iets anders zag dan honden en vliegen. Als laatste hadden ze nog een stukje in slow motion gespeeld en dat was erg interessant om te zien.
Bjilagen.
Mijn mening over de voorstelling: ‘ISMENE, het zusje van’
Ik vond dit toneelstuk eigenlijk minder leuk dan ‘Over Mensen’. Het verhaal was wel duidelijker en goed achter elkaar lopend maar op de een of andere manier had ik het gevoel dat er iets miste. Toen het toneelstuk afgelopen was, had ik nog niet echt een gevoel van een eind. Het verhaal zelf vond ik wel een beetje saai en misschien hadden ze meer aan het decor kunnen doen om de locatie net wat duidelijker te maken.
Mijn verwachtingen van dit toneelstuk waren eerlijk gezegd niet echt hoog dus ik ben niet teleurgesteld.
Maar ik had niet echt een emotie na dit toneelstuk gezien te hebben. Ik heb niet echt ergens over na gedacht en dat was wel het geval bij het andere toneelstuk. Daarom ben ik niet echt heel erg fan van dit stuk.
Wat ik wel weer bijzonder vind aan dit stuk, is dat alle zes de meisjes hetzelfde karakter spelen; Ismene. Dit gaf weer wel wat aan het verhaal, want als dit niet het geval was geweest stond er de hele tijd één meisje te praten en dan zou het verhaal echt heel saai zijn geweest.
Kerntekst / verslag 3.
De derde voorstelling die ik heb gezien is ‘La Meute’ op 30 maart, de kaartjes zijn gekocht via school. La Meute was te zien in de Goudse Schouwburg. De groep bestaat uit zes Franse mannen, die zichzelf beschouwen als een groep acrobaten die net wat anders neerzetten dan andere voorstellingen.
De namen van de acrobaten zijn onbekend, die zijn ten minste niet te vinden op hun website.
De zaal zat bijna helemaal vol en de show begon netjes op tijd. Ik zat op de tweede rij dus ik kon alles heel goed zien in details. Het genre is toneel en er is volgens mij geen officieel subgenre voor, dus ik noem het acrobatiek.
De show gaat dus over zes acrobaten en ze doen allemaal verschillende trucjes en stunts. Dit deden ze individueel en als een groep. De bedoeling is vooral om alle trucjes er heel lastig uit te laten zien en het publiek ook te laten shocken.
Het begin was, dat de spelers eerst uit gingen leggen wat ze van plan waren te doen en ze zeiden daarbij dat de eerste rij op moest passen. Toen waren mensen op de eerste rij al een beetje bang. Nadat ze een waarschuwing hadden gegeven, was de show de hele tijd non verbaal gedaan. Ze begonnen met een paar handstanden te doen en elkaar op hun schouders te nemen. Soms ging het een beetje mis, maar volgens mij hoorde dat er juist bij om mensen dus te schockeren.
Ik heb na de show nog gezocht op youtube voor andere shows van hen en ik heb een aantal filmpjes bekeken. Ik kon hieruit heel erg goed opmaken dat er in geen van de shows sprake is geweest van improvisatie, want wat ik zag op youtube, was hetzelfde als wat ik in het echt zag.
Op de website staat een hele kleine biografie van La Meute in het Frans geschreven. Mijn Frans is het niet beste, maar ik kan er wel wat dingen uit opmaken.
Ze hebben La Meute opgericht in 2012 als een circusact. Er zitten veel risico’s aan alle stunts dat ze doen, want als er net een klein dingetje fout gaat kan er flink wat misgaan. Voor de rest zijn de mannen van La Meute wel echte entertainers, ze hadden echt een show ervan gemaakt. Als sommige mensen een trucje deden, gingen de andere weer zorgen voor muziek erbij.
Ze sloten heel erg goed bij elkaar aan.
Mijn mening over de voorstelling: ‘La Meute’
Toen ik de trailer een tijdje terug keek, leek La Meute me een erg interessante voorstelling. Net iets anders dan de andere dingen, meer actie erin. Toen het 30 maart was, had ik niet veel zin om naar de show te gaan vanwege toetsweek, maar dit is helemaal goed gekomen omdat het toch wel echt een leuke show was.
Dit was denk ik een goede tijd, omdat ze anders de hele tijd hetzelfde moesten doen en het publiek verveeld raakte. Zo bleef de spanning in het publiek zitten.
Het einde van de show was het meest bijzonder waarschijnlijk. Aan het begin van de show kwamen ze al op met alleen handdoeken om. Ze hadden daar hoogstwaarschijnlijk wel een onderbroek onder, maar het zag er een beetje bijzonder uit.
Aan het eind lieten ze dus allemaal die handdoeken vallen en zag je allemaal hun kont en iedereen was geshockt.
Kerntekst / verslag 4.
De vierde voorstelling heb ik in Rotterdam gezien. Ik heb namelijk de film ‘Bloed, Zweet en Tranen’ gezien. Ik heb deze film in de Pathé gezien op Goede Vrijdag, 3 april. De genre is film en de subgenre is (waarschijnlijk) autobiografie.
De hoofdrolspelers in de film zijn; Martijn Fischer (als André Hazes), Hadewych Minis (als Rachel van Galen) en Fedja van Huêt (als Tim Griek).
De regisseur van de film is Diederick Koopal.
De film gaat dus over het leven van André Hazes, volksheld en levenslied zanger. Eigenlijk kent iedereen hem, ook de generatie van nu. De film laat drie periodes zien van zijn leven; Als kind, als ongeveer 35-jarige en als ongeveer 50-jarige. De film is niet chronologisch verteld, want soms springen er flashbacks in de film.
Het waren ook vooral de weken van voordat hij nog in de Arena optrad en nog leefde. Fischer speelt André Hazes in deze film, net zoals hij deed in de musical over zijn leven en dat van Rachel van Galen. De zaal zat best vol, en vooral met mensen met een wat oudere leeftijd (wat vrij logisch is). De beste scène was voor mij de eindscène. Hazes leefde met veel opgekropte emoties in zich en in deze scène kon hij het allemaal uiten.
Het eindigde dat hij met Rachel in de tuin lag en dat hij even alleen lag daar en uiteindelijk overleed. In de hele film werden de emoties erg goed geuit. Alles was duidelijk en overtuigend van iedereen, er waren namelijk veel scènes waar verschillende emoties goed naar voren moesten worden gebracht. Ook vond ik de cast van de film echt heel goed. Martijn Fischer lijkt heel erg op André Hazes met de kleding die hij aandoet en zijn postuur.
Ook Hadewych was goed gecast voor de rol van Rachel, hun haar en kleding waren precies hetzelfde. Als laatste vond ik de muziek ook erg leuk om te horen in de film van André.
Deze film is gemaakt om natuurlijk het leven van André te laten zien. In deze film kan je zien hoe heftig hij het wel niet heeft gehad. Want hij is mishandeld als kind, zijn vriend en producer is overleden in een auto-ongeluk, hij heeft ernstige drankproblemen en aan het eind krijgt die een hoorprobleem en overlijdt hij.
Ook van André wist ik niet heel veel, dit komt ook omdat ik niet veel informatie of dergelijke heb geprobeerd op te zoeken over hem. Mijn verwachtingen waren dus vrij neutraal. Na de film gezien te hebben, vond ik het wel bijzonder. Hazes was namelijk erg geliefd en om zijn leven op deze manier te zien, was ook erg anders. Alles was heel realistisch neergezet en dat vind ik erg fijn om naar te kijken.
Mijn verwachtingen zijn dus wel oké uitgekomen.
Het gene wat het meest indruk op mij heeft gemaakt, is hoe André is opgegroeid. Hij had namelijk een heel erg moeilijke jeugd gehad, maar toch is hij nog erg ver gekomen in zijn carrière. Hij is mishandeld in zijn jeugd en de druk die hij heeft gehad waren best heftig namelijk. Ook is het bijzonder hoe jong hij eigenlijk is gestorven en heel veel mensen hebben zijn begrafenis ook gekeken.
Wat voor mij misschien verbeterd had kunnen worden, was de volgorde van tijd. Soms was het wat vaag om alle gebeurtenissen juist te plaatsen.
Kerntekst / verslag 5.
Als 5e activiteit ben ik naar de Alexander Nevski Kathedraal in Bulgarije geweest. Voor geschiedenis ging ik naar Sofia in Bulgarije en daar staat dit kathedraal. We kregen al gelijk een rondleiding van onze uitwisselstudenten met een beetje informatie. We zijn naar het kathedraal geweest op (geloof ik) 10 maart. De rondleiding duurde niet heel lang en er waren niet heel veel mensen in de kerk omdat het in de middag was.
Ook is het een dank aan alle soldaten die hebben gevochten en zijn gestorven in die oorlog. Verder is het gebouwd als een Bulgaars-Orthodoxe kathedraal en is het één van de populairste monumenten in Sofia.
De kerk heb ik niet helemaal grondig bekeken, omdat we niet heel veel tijd hadden. Wel kan ik zeggen dat ik de architectuur van de kerk het mooiste vind. Het is een mega gebouw en de kleuren passen perfect erbij.
De vorm van de kerk doet me ook heel erg denken aan een moskee, omdat het aan de bovenkant ook een soort van bollen heeft die moskees meestal ook hebben. Ook de blauwe kleur helpt daarbij. Verder was de structuur van de kerk vanbinnen heel bijzonder. Er was marmer gebruikt maar gemengd met een soort van hout dat een heel mooi effect gaf.
De makers van dit gebouw hebben het gemaakt om Alexander Nevski te eren voor al zijn daden die hij heeft verricht in de oorlog. Hij heeft heel veel soldaten geholpen en deel gemaakt van de bevrijding van Rusland en Bulgarije. Er staan meer kathedralen, kerken en monumenten van Alexander Nevski in landen zoals Rusland, Bulgarije, Roemenië enz.
Voordat we naar binnen gingen had ik het kathedraal al wel gezien en toen vond ik het al heel mooi. Van het kathedraal had ik niet heel veel verwachtingen dus, omdat ik er niet veel van afwist. Daarom weet ik niet echt of het boven of onder mijn verwachtingen valt, waarschijnlijk gewoon neutraal.
Wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt, is simpel hoe het er van binnen uitzag.
Het is echt een mega gebouw en het is ook zo ontworpen dat het er nog ruimer uitzag dan het eigenlijk was. Ook de glas en lood ramen waren echt heel mooi, vooral als er zon opscheen. Verder waren er echt mega kroonluchters daar en dat vond ik ook echt heel gaaf om te zien.
Van het Nevski Kathedraal heb ik geen kaartje, want er waren geen kaartjes of toegangsbewijzen voor het kathedraal.
Wel is het na te checken bij docenten Liefting en Locht.
Keuzeopdracht #1.
Voor het de eerste keuzeopdracht doe ik een interview die gekoppeld is aan de film van ‘Bloed, Zweet en Tranen’ van André Hazes. Voor het interview kies ik niet voor André maar voor Rachel van Galen, de vrouw van André. Zij is gespeeld door Hadewych Minis. Het interview is dus aan Hadewych Minis.
1. Hadewych, wat vond je ervan om deze film te schieten?
Het was een hele eer om dit te schieten, want iedereen kent André en persoonlijk vind ik hem gewoon geweldig.
Alles is mooi afgemaakt en ik ben super trots op het eindresultaat.
2. Wat was jouw motivatie om Rachel neer te zetten zoals je dat hebt gedaan?
Het ding met Rachel is, dat ik haar echt een powervrouw vind. Niet veel mensen hadden door hoeveel Rachel eigenlijk heeft geholpen in zijn leven en in zijn carrière. Ze heeft hem ook heel veel gered uit verschillende situaties en de manieren hoe zij handelde waren echt iets om trots op te zijn.
Ik wilde haar vooral neerzetten zoals ze natuurlijk echt was, niet beter, niet slechter gewoon puur Rachel. Zo verdient ze dat ook.
3. Na alle informatie te hebben opgenomen van de familie Hazes, hoe is jouw kijk op hen veranderd?
Eerlijk gezegd wist ik niet veel over hun persoonlijke leven. Wel was ik fan van sommige liedjes die André heeft gezongen, maar veel wist ik niet over hem.
Ik zag hem gewoon als leuke volkszanger. Dit komt ook denk ik, omdat hij moeite had met emoties tonen en dingen te delen met bijv. zijn fans. Zij wisten ook eigenlijk niet hoe het nou echt ging met André. Ik had ook niet verwacht dat André zo’n moeilijke tijd heeft gehad als kind en als volwassene. Na alles gelezen en gehoord te hebben over André is mijn respect voor hem nog meer gegroeid, maar ook heel erg voor de familie van Hazes.
DE
Basket
